پنس مگیل

پنس مگیل، پنسی است یک خمیدگی 75 درجه دارد و دارای طول 25 سانتی متر است. دو سر دایره ای دارد که برای کار گذاری لوله تراکستومی، ایروی و… میتواند مورد استفاده قرار بگیرد. همچنین برای خارج کردن یک جسم و پایین نگه داشتن زبانی که راه هوایی بیمار را بسته است، کاربرد دارد. جنس این وسیله از استیل ضد زنگ است. در نتیجه می‌توان آن را اتوکلاو کرد، این محصول با انحنای مناسبی که دارد، سبب میشود تا پزشک یا پرستار بدون از دست دادن زمان مسیر هوایی فوقانی مناسب را با پایین نگه داشتن زبان و خارج کردن جسم فراهم کنند. این وسیله در بخش های اورژانس، اتاق عمل، CCU، ICU  و… قابل استفاده است.

ویژگی ها

• استیل ضد زنگ
• دارای انحنای استاندارد
• طول: 25 سانتی متر
• مناسب خارج کردن جسم خارجی و پایین نگه داشتن زبان

کاربرد پنس مگیل در پزشکی از زیر شاخه‌های راه‌های هوایی است که این روش، یک روش دفاعی می باشد، که به مهارت بالایی نیاز دارد.

این روش، یک روش پزشکی است که راه تنفس بیمار را باز و مطمئن می‌کند. موقعی راه‌های هوایی مسدود می شود دلیل این است که زبان عقب می‌افتد و به انتهای‌ حلق می‌چسبد.

راه‌های هوایی یا تنفسی به علت فاصله‌ی راه‌های صوتی با وسیله‌ای به نام لارنگوسکوپ انجام می‌شود.

به ترتیب قرار گرفتن روش از نظر دفاعی بودن مانند : ایروی دهانی، ایروی بینی و لارنژیال ماسک می باشد که در استفاده از وسایل پیشرفته غیر دفاعی می‌باشد. سپس از روش‌های دفاعی لوله گذاری، تراشه می باشد.

از مدیریت پیشرفته‌ راه‌های هوایی در بخش پزشکی، از جمله در مراقبت‌های پزشکی، اورژانس، احیای قلب و بیهوشی استفاده می‌شود.

استفاده از پنس مگیل

موارد استفاده پنس مگیل

یکی از کاربرد های پنس مگیل هنگامی جسمی در حلق گیر کرده است، راه‌های هوایی بسته می‌شود. پزشک با استفاده از لارنگوسکوپ به وسیله‌ی پنس مگیل جسم را خارج می‌کند. اگر به این روش‌ها جسم خارج نشود باید با روش‌های جراحی این کار را انجام داد.

تکنیک‌های نای به دو روش انجام می‌شود. روش اول تکنیک‌های پایین مدخل نای و روش دوم تکنیک‌های بالای مدخل نای.

پنس magill

روش اول : تکنیک‌های پایین مدخل نای

در این روش، در حلق لوله‌هایی را جایگذاری می‌کنند که موجب می‌شود راه‌های تنفسی بیمار باز گذاشته شود و همچنین بتوان از طریق این لوله‌ها دارو‌های خاص را به بیمار تجویز کرد. از این روش زمانی استفاده می‌گردد که فرد بیمار دچار آسیب‌های جدی شده باشد. این لوله را زمانی در حلق بیمار قرار می‌دهند که بیمار در بیهوشی کامل باشد. هنگامی که این لوله در حلق جایگذاری می‌شود که از خفه شدن بیمار جلوگیری شود.

لوله‌ها به دو طریق در بدن جایگذاری می‌شوند. روش اول که از طریق دهان انجام می‌شود، به صورتی که ابتدای آن (سرش ) از طریق دهان و انتهای آن از حنجره عبور کرده باشد.

روش دیگر از طریق بینی انجام می‌گردد، که ابتدای آن از بینی و انتهای آن از حنجره عبور کرده باشد و در نای قرار می‌گیرد.

تکنیک‌های بالای مدخل نای

این تکنیک‌ها شامل ایروی دهانی، ایروی بینی و ایروی بالای مدخل نای است.

هدف مشترک تمام این تکنیک‌های بالای مدخل نای این است که از راه‌های تنفسی (هوایی) اطمینان حاصل کنند و در ناحیه‌ی حلق در بالای مدخل حنجره قرار گرفته است.

ایروی بینی : ایروی یک لوله‌ای است که از طریق بینی در ناحیه‌ی پشتی حلق قرار می‌گیرد، که جنس آن از پلاستیک‌های نرم است.

بیمار ایروی بینی را آسان تر از ایروی دهان تحمل می‌کند. به دلیل اینکه گذاشتن ایروی دهان برای بیمار یک کار بسیار مشکلی است.

ایروی دهانی : همانگونه که از اسمش پیداست این ایروی از طریق دهان برای بیمار قرار داده می‌شود، که جنس آن از یک نوع پلاستیک فشرده و منحنی شکل است. این نوع ایروی را باید زمانی برای بيمار گذاشت که بیمار بیهوش باشد، زیرا اگر در موقع هوشیاری انجام شود باعث حالت‌هایی مانند تهوع و استفراغ می‌شود.

ایروی بالای مدخل نای : این مدل ایروی دقیقا در بالای حنجره و از طریق دهان انجام می‌شود.

از این ایوری زمانی انجام می شود که بیمار در بیهوشی مخصوص قرار گرفته باشد. قرار دادن این وسیله نسبت به ابزار‌های دیگر آساان تر است و آسیب کمتری به حنجره وارد می‌کند.